Vanuit zijn linkerooghoek kijkt hij me vanaf de andere kant van het gangpad aan. "Wat is ze aan het doen? Wat is dat? Dit is toch niet normaal?" Zijn oog spreekt boekdelen of liever gezegd, spreekt zijn oog onbegrip. Hoewel ik gewoon door ga waar ik al mee bezig was blijft zijn blik me doordringen. Stellig besluit ik door te gaan. "Vrijwel elke vrouw begaat dit proces dagelijks, dus waarom zou dit niet in de tram kunnen?" Is het antwoord wat mijn rechteroog de nog steeds uit zijn ooghoek kijkende man geeft. Weet zeker dat zijn vrouw/vriendin en/of minnaar dit allemaal ook doen. Misschien niet in de tram, niet in zijn bijzijn maar ze doen het. Zichzelf opmaken zodat ze er op maandag ochtend niet uitzien alsof ze door een vuilniswagen zijn overgereden.
Ook het eten van een croissant blijft een onmogelijke opgave. Het met de mond happen van de croissant zorgt voor croissant-snippers. Niet één snipper niet twee, nee heel veel snippers. Overal. Op mezelf, op de bank en ook op de knie van mijn medepassagier. "Eerlijk zullen we alles delen". Dit is een gezegde waar mijn medepassagier het niet mee eens is. Geen begripvol knikje, geeneens een lachje. Nee deze niet zo vriendelijke meneer is geen liefhebber van croissant-snippers op zijn knie in de ochtend.
Deze twee gebeurtenissen, het raar aangekeken worden tijdens een makupsessie in de trein en het laten vallen van mijn croissant snippers (en zelfs een keer yoghurt-spetter) zijn dingen die mij de afgelope periode vaak zijn overkomen. Drie keer per week zat ik al erg vroeg in de trein op weg naar Amsterdam (vanuit Rotterdam). Ik ben geen ochtendmens. Ik ga niet m'n make-up thuis doen als daarvoor vroeger moet opstaan. Ook ontbijten thuis kan om die zelfde reden dus niet. Mijn oplossing, dit alles in de trein/tram doen. Daar heb ik in mijn 1 uur en 10 minuten durende reis alle tijd van de wereld. Maar oh oh oh alle blikken die ik heb gekregen....
Herkenbaar?
No comments:
Post a Comment